sema55

mancınık ile ilgili ve yapılışı tam olarak iki sayfa olsun şimdiden çok teşekkürler

facia

Mancınık

İlk kez Antik Çağda (M.Ö. 4. yüzyıl) Yunanlılar tarafından geliştirildiği sanılan, taş, gülle ve mızrak gibi çeşitli malzemeleri atmakta kullanılan bir savaş aygıtı. Mancınığın bu şekilde kullanımı 15. yüzyılın ortalarına değin sürmüştür.
Mancınık hakkında ansiklopedik bilgi

Mancınık topun keşfinden önce özellikle kale muhasaralarında kullanılan bir çeşit harp aleti. Çalışma prensibi, gerilip bırakılarak, ucundaki taşı ileri fırlatan sopanın çalışma düzeninin aynısı olan mancınığa ?katapült? de denir. Mancınığa konan taş, gülle ve büyük oklar, uzak mesafelerden top mermisi gibi düşmanın üzerine atılırdı.

Mancınıkların tarihi çok eski olup, sağlam kaynaklara göre ilk olarak Nemrud zamanında kullanıldı. Hazret-i İbrahim'i yakmak için hazırlanan ateşe yaklaşılamadığı için Nemrud mancınık kullandırdı. İbrahim aleyhisselam mancınıkla ateşin ortasına atıldı. Fakat ateş yakmadı. Bundan sonraki yıllarda yaygın olarak istifade edilmeye başlandı. Fenikeliler tarafından çok kullanılan, o güne göre modern, bugüne göre ise çok iptidai olan mancınık, zamanla dünyaya yayıldı. Peygamber efendimiz zamanında Taif Kalesinin fethi sırasında, Selman-ı Farisi (radıyallahü anh) tarafından yapılan mancınık kullanılmıştır.

Mancınığın yapılışı: Yaylanma gücüne dayanan bir mekanizmadır. Sağlam ve paralel iki kiriş arasına elastiki bir şekilde örülmüş ip demeti yerleştirilip, daha sonra tam merkezine bu ipin, gerilmesini sağlayan bir kol takılır. İpi germek için bu kol çevrilir. Kolun bir ucuna kaşığa benzer bir kepçe yerleştirilir. Bu kepçenin içerisine uzağa atılmak için çeşitli malzemeler konur. İpi geren ve yatay durumda bulunan kol bırakıldığı zaman gerili ve bükülü ip hızla açılmaya başlayınca kol itilir. Ucundaki malzemeler 600-1000 metreye kadar uzağa fırlatılır.

Daha sonraları mancınığın yeni ve başka şekli olan buharlısı yapıldı. Bunlar kruvazör ile zırhlıların çoğunda kullanıldı. Bu tip mancınıklar 35 ton civarında ağırlığı olan uçakları 75 metreye kadar fırlatabiliyordu.

Taş mancınığı: Romalılar, kale ve şehir kuşatmaları sırasında ağır ve büyük taşları atabilecek bir aparat geliştirdiler. ?taş mancınığı? adı verilen bu silah, sağlam ve uzun bir ağaç koldan meydana gelmekteydi. Bir ucu bir çerçeveye takılı kolun öteki ucunda taş koymak için kepçeye benzeyen bir yuva vardı. Atma kolu bir boynuz yayla yukarı doğru fırlatılınca, büyük bir yastığa çarpıp ucundaki taşı fırlatıyordu.

Mangonel: Bu silah, merkezinden bir mille hareket eden uzun bir koldan meydana gelmekteydi. Kolun bir ucunda taş atmaya yarayan bir sapan vardı. Öteki ucu ise, çekme halatlarına bağlanıyordu. Atış sırasında birkaç kişi, halatları, hızla çekip, kolu kaldırıyorlardı ve öteki uçtaki taşı atıyorlardı. Bu silaha ?mangonel? adı verilmişti.

Kaynak: Rehber Ansiklopedisi

mutluprenses

Bu konu forumda mevcuttu. Biraz araştırma yaparak açın konuları

selcan97

Mancınık, (Katapult) Orta Çağda savaşlarda ve kuşatmalarda, duvarları hasara uğratmak için kullanılan, bir kol kullanılarak uzak mesafelere fırlatmalar yapabilen kuşatma makineleridir. Katapult adı Yunancada ???? (karşı) ve ??????? (fırlatmak) adlarının birleşmesiyle türetilmiştir. Çeşitleri vardır: Trebuchet, Mangonal, Katapult ve Ballista gibi. Mangasına taş, katı demir, katı kurşun, yanan ot, sıcak zift veya lav konulabilir. Ayrıca Grek ateşi de (veya diğer adıyla Rum ateşi de) mancınıkla atılmaktadır. Suda bile sönmeyen Grek ateşi Bizanslılar tarafından İstanbul'un Fethi'nde de kullanılmıştır. Bizanslılar mancınıklarıyla Grek ateşi atmışlar ve Osmanlılara büyük zarar vermişlerdir. Mancınık, MÖ. 5. ile 3. yüzyılda Çin'de icat edilmiştir. Başlangıçta, ok atmakta kullanılan büyük sehpalı yay (arbalet) anl***** gelen mancınık, yıllar sonra kargı, mızrak ve taş atmakta kullanılan makina anlamını taşımaya başladı.Mancınığı ilk kullanan Yunanlılar? dır.

Mancınığın yayı, önceleri boynuzdan yapılırdı. Ama kısa bir süre sonra, bunun, elde kullanılan küçük mancınıklar için yeterli olmasına karşılık, ağır mızrak ve taşları atacak güçte olmadığı anlaşıldı. Yeni silahta, boynuzdan yapılan yayın yerine, iki sağlam ağaç kol takıldı ve yay teli, bu kolların uçlarına bağlandı. Kolların öteki uçları, bükümlerin arasına sokulur, bu düzenek, bir ağaç çerçeve içine takılır, ya çerçeveye sokulan çubuklarla ya da mandallı bir çarkla sıkılırdı. Bu silah, Romalı komutanlar tarafından çok beğenildi. Benzer mancınıklarla Sosen zamanlarda yapılan deneylerden anlaşıldığına göre, söz konusu silahlar, bir zıpkını 400 metreye (normal yayla ulaşılması olanaksız bir menzil) kadar atabiliyordu.


Mancınık topun keşfinden önce özellikle kale muhasaralarında kullanılan bir çeşit harp aleti. Çalışma prensibi, gerilip bırakılarak, ucundaki taşı ileri fırlatan sopanın çalışma düzeninin aynısı olan mancınığa ?katapült? de denir. Mancınığa konan taş, gülle ve büyük oklar, uzak mesafelerden top mermisi gibi düşmanın üzerine atılırdı.

Mancınıkların tarihi çok eski olup, sağlam kaynaklara göre ilk olarak Nemrud zamanında kullanıldı. Hazret-i İbrahim'i yakmak için hazırlanan ateşe yaklaşılamadığı için Nemrud mancınık kullandırdı. İbrahim aleyhisselam mancınıkla ateşin ortasına atıldı. Fakat ateş yakmadı. Bundan sonraki yıllarda yaygın olarak istifade edilmeye başlandı. Fenikeliler tarafından çok kullanılan, o güne göre modern, bugüne göre ise çok iptidai olan mancınık, zamanla dünyaya yayıldı. Peygamber efendimiz zamanında Taif Kalesinin fethi sırasında, Selman-ı Farisi (radıyallahü anh) tarafından yapılan mancınık kullanılmıştır.

Mancınığın yapılışı: Yaylanma gücüne dayanan bir mekanizmadır. Sağlam ve paralel iki kiriş arasına elastiki bir şekilde örülmüş ip demeti yerleştirilip, daha sonra tam merkezine bu ipin, gerilmesini sağlayan bir kol takılır. İpi germek için bu kol çevrilir. Kolun bir ucuna kaşığa benzer bir kepçe yerleştirilir. Bu kepçenin içerisine uzağa atılmak için çeşitli malzemeler konur. İpi geren ve yatay durumda bulunan kol bırakıldığı zaman gerili ve bükülü ip hızla açılmaya başlayınca kol itilir. Ucundaki malzemeler 600-1000 metreye kadar uzağa fırlatılır.

Daha sonraları mancınığın yeni ve başka şekli olan buharlısı yapıldı. Bunlar kruvazör ile zırhlıların çoğunda kullanıldı. Bu tip mancınıklar 35 ton civarında ağırlığı olan uçakları 75 metreye kadar fırlatabiliyordu.

Taş mancınığı: Romalılar, kale ve şehir kuşatmaları sırasında ağır ve büyük taşları atabilecek bir aparat geliştirdiler. ?taş mancınığı? adı verilen bu silah, sağlam ve uzun bir ağaç koldan meydana gelmekteydi. Bir ucu bir çerçeveye takılı kolun öteki ucunda taş koymak için kepçeye benzeyen bir yuva vardı. Atma kolu bir boynuz yayla yukarı doğru fırlatılınca, büyük bir yastığa çarpıp ucundaki taşı fırlatıyordu.

Mangonel: Bu silah, merkezinden bir mille hareket eden uzun bir koldan meydana gelmekteydi. Kolun bir ucunda taş atmaya yarayan bir sapan vardı. Öteki ucu ise, çekme halatlarına bağlanıyordu. Atış sırasında birkaç kişi, halatları, hızla çekip, kolu kaldırıyorlardı ve öteki uçtaki taşı atıyorlardı. Bu silaha ?mangonel? adı verilmişti.

Mancınık eskiden kullanılan bir savaş aracı olan mancınık günümüzde genellikle bir oyuncak olarak düşünülen, ama tehlikeli bir silah da olabilen sapan ile aynı ilkeye, gerilme kuvvetine dayalı olarak çalışır. Basit bir sapan, çatallı bir sopanın çatal uçları arasına esnek bir lastik bağlanarak yapılır. Arasına koyulan bir taşla birlikte gerilen lastik, ser*best bırakılınca boşalır ve taşı büyük bir hızla ileri fırlatır. Sapanla oynarken insan ya da hayvanların hedef alınması ciddi yaralanmala*ra ve hatta ölüme yol açabilir.



Eskiçağlarda mancınıklar savaş aracı olarak kullanılırdı. Topun icadından çok önce mey¬dan savaşları ya da kuşatmalarda mancınık¬larla düşmana taş, ok ya da kargı fırlatılırdı. Eski Yunanlılar ve Romalılar, 20 kilogramlık taşları 350 metreden daha uzağa fırlatabilen, büyük mancınıklar kullandılar. Bazıları yerle¬rinden kıpırdatılamayacak kadar büyük olan bu mancınıklarda fırlatma gücü, bükülmüş saç, halat ya da hayvan sinirinden yapılmış olan bir kirişin bükülerek gerilmesiyle sağla¬nırdı. Büküldükçe gerginleşen kiriş, bağlı olduğu mancınık kolunu geriye doğru çeker¬di. Kiriş bırakıldığı zaman hızla boşanır, mancınık kolu ileri doğru fırlar ve üzerindeki taşı büyük bir kuvvetle fırlatırdı. Ok ya da mızrak fırlatan mancınıklarda, tüfek namlula¬rında bulunan yivlere benzeyen yivler atılan oka dönüş vererek okun daha düzgün bir uçuş yapmasını sağlardı.

Ortaçağda kuşatmalarda kullanılan mancı¬nıklar eskiçağ yazarlarının anlattıkları mancınıkların birer kopyasıydı. Gene bu dönemde kullanılan bir başka mancınık türünde, man*cınık kolu bir destek üzerine tahterevallideki-ne benzer biçimde oturtulmuştu. Kolun bir ucuna büyük bir ağırlık asılır sonra fırlatılacak taşın üzerine yerleştirildiği öbür uç aşağı doğru çekilirdi. Aşağı çekilen uç serbest bırakılınca, karşı uçtaki ağırlığın etkisiyle hızla yukarı doğru kalkar ve üzerindeki taşı ileri doğru fırlatırdı. Bu tür mancınıklar daha çok kuşatmalarda kullanılırdı (bak. Ku*şatma).

Mancınıklar I. Dünya Savaşı'nda bomba ve gaz bombası atmakta kullanıldı. Daha sonra savaş gemilerinden keşif uçaklarını fırlatmak için mancınıktan yararlanıldı. Günümüzde uçak gemilerinden kalkacak bazı jet uçakları*nın havalandırılması için buhar gücüyle çalı*şan mancınıklar kullanılmaktadır.

resim istersin diye düşündüm ve resimde buldum







inşallah yardım edebilmişimdir

sema55

hepiniz sağolun